(Załącznik do nru 165; por. kan. 742, 746, 694-704)
I. WYDALENIE NA MOCY SAMEGO PRAWA
Na mocy samego prawa jest wydalony ze Stowarzyszenia:
a) notoryczny odstępca od wiary katolickiej;
b) członek, który zawarł małżeństwo lub usiłował je zawrzeć, nawet tylko cywilne.
W takich przypadkach wyższy przełożony wraz ze swoimi radcami powinien, po zebraniu dowodów, bezzwłocznie wydać stwierdzenie faktu, ażeby prawnie stało się wiadome wydalenie.
II. WYDALENIE PRZEZ PROCES
A. Wydalenie obowiązkowe
1) Powody wydalenia
Członek powinien być wydalony ze Stowarzyszenia z powodu przestępstw, o których mówią kan. 1397, 1398 i 1395 KPK, chyba że w wypadku przestępstw, o których mówi kan. 1395 § 2, przełożony uważa, iż wydalenie nie jest bezwzględnie konieczne, ponieważ i w inny sposób można skutecznie poprawić życie członka, wyrównać naruszoną sprawiedliwość i naprawić zgorszenie.
2) Sposób postępowania
W tych przypadkach wyższy przełożony, zebrawszy dowody co do faktu i poczytalności, powinien przedstawić temu członkowi oskarżenie i dowody, dając mu możność obrony.
Wszystkie akta podpisane przez wyższego przełożonego i notariusza, wraz z odpowiedziami członka sporządzonymi na piśmie i podpisanymi przez niego samego, należy przesłać do Przełożonego Generalnego.
B. Wydalenie możliwe członków po wiecznej konsekracji
1) Powody wydalenia
Członek po konsekracji wiecznej może być wydalony ze Stowarzyszenia także z innych przyczyn, jeśli są poważne, zewnętrzne, poczytalne i prawnie potwierdzone, jakimi są: habitualne zaniedbywanie obowiązków życia wspólnotowego; powtarzające się naruszanie więzów właściwych Stowarzyszeniu; uporczywe nieposłuszeństwo prawnym nakazom przełożonego w poważnej materii; wielkie zgorszenie powstałe wskutek zawinionego zachowania się członka; uporczywe podtrzymywanie lub rozpowszechnianie poglądów potępionych przez Nauczycielski Urząd Kościoła; publiczne przyjęcie ideologii przepojonych materializmem lub ateizmem; bezprawna nieobecność, o której mowa w nrze 163, trwająca pół roku; inne podobne poważne przyczyny.
2) Sposób postępowania
Jeśli w wypadkach, o których wyżej w B, 1, wyższy przełożony, po wysłuchaniu swoich radców, uzna, że należy wszcząć proces o wydalenie:
a) powinien zebrać lub uzupełnić dowody;
b) powinien udzielić członkowi pierwszego upomnienia na piśmie lub w obecności dwóch świadków, z wyraźną zapowiedzią wydalenia, które grozi mu, jeśli się nie poprawi, powinien również precyzyjnie określić przyczynę wydalenia i zapewnić członkowi możność obrony. W razie nieskuteczności tego upomnienia powinien po upływie przynajmniej piętnastu dni wystosować drugie upomnienie;
c) jeśli i to drugie upomnienie okaże się bezskuteczne, a wyższy przełożony wraz ze swoimi radcami uzna, że niepoprawność jest wystarczająco udowodniona, obrona zaś niewystarczająca, po upływie piętnastu dni od ostatniego nieskutecznego upomnienia należy przesłać do Przełożonego Generalnego wszystkie akta, podpisane przez wyższego przełożonego i notariusza, wraz z odpowiedziami członka, przez niego podpisanymi.
C. Kontaktowanie się członka z Przełożonym Generalnym
We wszystkich przypadkach, o których mowa w punktach A i B, członek ma zawsze prawo kontaktowania się z Przełożonym Generalnym i bezpośredniego przedstawiania mu argumentów na swoją obronę.
D. Dekret wydalenia
1) Procedura wydania dekretu
Przełożony Generalny ze swoimi radcami - do ważności gremium wymagane jest, by składało się z pięciu członków (por. nr 369) - powinien kolegialnie przystąpić do dokładnego rozważenia dowodów, argumentów i obrony oraz, jeśli zapadnie taka decyzja w tajnym głosowaniu, winien wydać dekret wydalający, który aby był ważny, musi zawierać przynajmniej sumaryczne uzasadnienie prawne i faktyczne.
2) Potwierdzenie Stolicy Apostolskiej
Dekret wydalający nie posiada mocy, jeśli nie został zatwierdzony przez Stolicę Apostolską, której należy przesłać dekret i wszystkie akta. Do ważności dekretu potrzebne jest zaznaczenie, że wydalonemu przysługuje prawo wniesienia rekursu do Stolicy Apostolskiej w ciągu 10 dni od otrzymania powiadomienia. Rekurs posiada skutek zawieszający.
E. Wydalenie członka po konsekracji czasowej
Rada Generalna może wydalić członka po konsekracji czasowej z poważnych przyczyn według norm Kodeksu Prawa Kanonicznego (por. kan. 696 i 697).
F. Usunięcie natychmiastowe i wszczęcie procesu
W przypadkach poważnego zgorszenia zewnętrznego lub bardzo poważnej szkody grożącej Stowarzyszeniu członek może być natychmiast usunięty ze wspólnoty miejscowej Stowarzyszenia przez wyższego przełożonego albo - gdyby opóźnienie stało się niebezpieczne, a nie można byłoby się zwrócić do wyższego przełożonego - przez Przełożonego Wspólnoty Miejscowej za zgodą jego radców. Wyższy przełożony, jeśli zachodzi potrzeba, winien wszcząć proces o wydalenie, zgodnie z przepisami prawa, albo przedstawić sprawę Stolicy Apostolskiej.